Ένας φίλος

Φαντάζεσαι να είχες ένα φίλο..τόσο δικό σου που κανένας να μην γνώριζε την ύπαρξη του...έτσι και η Ελένη είχε τον δικό της προσωπικό, μοναδικό, καταδικό της φίλο. Έναν φίλο που ήταν όπως ακριβώς ήθελε εκείνη. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της βρε παιδί μου. Με χιούμορ, με προσεγμένη εμφάνιση-όχι τίποτα το υπερβολικο βέβαια-δεν θα ήθελε κάποιον που να τραβάει τα βλέμματα.. Ο φίλος έπρεπε να βρίσκεται πάντα στη σκιά της και να αποζητά την παρέα της. Δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει, να προσποιηθεί, να ικετέψει. Ο φίλος ήταν πάντα εκεί και ξεστόμιζε τα λόγια που ήθελε να ακούσει.

Δεν το είχε πει σε κανέναν, αλλά αυτός ο γνωστός άγνωστος την ακολουθούσε παντού και ήταν πάντα σε ετοιμότητα να μοιραστεί μαζί της ανόμολογητες σκέψεις, να αναλάβει ευθύνες που αυτή ήθελε να αποποιηθεί...

Τον φίλο τον λέγανε Αχιλλέα, ωραίο όνομα, μεγαλοπρεπές, σαν αυτά που ταιριάζουν στους ήρωες. Ένας ήρωας που είχε ξεπηδήσει από την Τροία και βρέθηκε στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια της Αθήνας. Ένας φύλακας άγγελος για την Ελένη που τη συνόδευε στις βόλτες γύρω από το Θησείο, που χάζευε μαζί του τα προσεχώς στα θερινά σινεμά και του μίλαγε ώρες για το καινούριο χτένισμα που σκόπευε να κάνει και πόσο πολύ θα της πήγαινε. Άλλος άνθρωπος θα γινόταν το Λενιώ.

Ένας ήρωας που μέσα από έναν φανταστικό Δούρειο ίππο είχε εισβάλλει στην ζωή της Ελένης. Στην απλή και συνηθισμένη ζωή της. Ένας ήρωας..Ω! Τι τιμή!Είχε όμως εισβάλλει στη ζωή της ή τελικά του είχε ανοίξει εκείνη μια μικρή κερκόπορτα με την θελησή της...ούτε η ίδια δεν ήξερε να δώσει μιαν απάντηση. Μίλαγε για αυτόν σε άλλους με θαυμασμό. Ο Αχιλλέας αυτό, ο Αχιλλέας το άλλο. Μέχρι που μια μέρα άκουσε την φωνή της να μιλάει στον αέρα....και τότε όλα έσκασαν σαν μια φούσκα...τσαφ