Αθηνα ώρα μηδέν

Το φθινόπωρο με βρίσκει να γράφω πάλι για την Αθήνα. "Την πόλη που μισούμε να αγαπάμε". Η πόλη γερνάει, ανοίγει την κουρασμένη αγκαλιά της, μας κοιτάει με βλέμμα υγρό και κουρασμένο και εμείς τα παιδιά της συνεχίζουμε να απομυζούμε τους χυμούς της μέχρι και την τελευταία σταγόνα μέχρι να μείνει όμως τι. Κι όμως η πόλη αυτή έχει ακόμα κρυμμένους θησαυρούς για μας. Συνεχίζει ακόμα να μας εκπλήσσει και μας κάνει την ερωτευόμαστε τόσο βασανιστικά όσο θέλουμε καμιά φορά να φύγουμε μακρία της. Να στρέψουμε τα μάτια αλλού, μακρία από την σαπισμένη πλατεία της Ομονοιας. Πόσο διαφορετικοί κόσμοι συνυπάρχουν στην κοιλιά αυτής της πόλης. Το Ψυρρή μετατρέπεται σε china town. Ο Κεραμεικός, το επόμενο βήμα μετά το Γκάζι. Τα lofts θα έρθουν σύντομα κι εδώ. Κι ενώ η πόλη ψυχοραγεί προσπαθεί να θρέψει μέσα από τα σπλάχνα της τα παιδιά της αλλά και τα παιδιά αλλονών, ξένω. Δεν σου αξίζει κανείς που δεν μπορεία να σε καταλάβει.

Μια όμορφη βόλτα

Γνωρίζοντας την ίδια μου την πόλη. Έτσι θα ονόμαζα τις βόλτες μου στην καρδιά της Αθήνας, που κάθε φορά με οδηγούν και σε νέες μικρές ανακαλύψεις. Είναι απίθανο αν σκεφτεί κανείς πως μπορεί να μετατρέψει ένα κοινό σαββατοκύριακο σε μια μικρή εμπειρία εξερεύνησης χωρίς να μετακινηθεί καν από τα όρια της πόλης. Μιας πόλης γεμάτης θησαυρούς, ψηφιδωτά ανθρώπων και εμπειριών. Μιας πόλης για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια.

Πάντα μου άρεσε να γράφω για την Αθήνα. Την αγαπώ και την πονώ μα πάνω από όλα τη ζω. Διαβάζω πολλά άρθρα τον τελευταίο καιρό για εκείνη μέσα στα πλαίσια μιας αστικής κουλτούρας που κυριαρχεί . Για να γράψω όμως για αυτή χρειάζομαι έμπνευση, μια έμπνευση που μπορεί να μου δώσει μόνο η ίδια μέσα από τον παλμό της ζωής της.

Ξεκινώντας για τη μεγάλη βόλτα χάνομαι μέσα στα στενά της Πλάκας. Ανεβαίνω στους Αέρηδες και διασχίζω δρόμους με αρχοντικά νεοκλασικά σπίτια. Δεν χορταίνει το μάτι τόση ομορφιά. Είμαι ήδη σε άλλη εποχή, στην ίδια πόλη όμως. Ανεβαίνω ακόμα πιο πάνω, αντικρίζω την πόλη από ψηλά και μου γελάει. Σκέφτομαι αν η γενιά μου θα δώσει πίσω τόση ομορφιά όση της χαρίζεται και χαμογελάω θλιμμένα. Βγαίνω στην παλιά αγορά και η Διονυσίου Αεροπαγίτου με περιμένει να την ανηφορίσω. Όχι σήμερα, έχει πολύ κόσμο και δεν μπορώ να τη μοιραστώ έτσι. Την ξεγελάω και στρίβω για να συναντήσω τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Μέσα από δρόμους όμορφους και μελαγχολικούς και γειτονιές με άρωμα άλλης εποχής, πιάνω Πετράλωνα. Στο γωνιακό ταβερνάκι του Οικονόμου, κάτω από τη σκιά μια ελιάς απολαμβάνουμε σταθερές αξίες σε γεύση. ‘Όταν σουρουπώσει θα μαζευτούμε για ποτά στη Βραζιλιάνα πάνω στην πλατεία και θα γυρίσουμε πίσω χορτασμένοι από αληθινές στιγμές.

Γεύση από τηγανιτές πατάτες

Γεύση από φρέσκιες τηγανιτές πατάτες. Έτσι θα ονόμαζα την παιδική μου ηλικία αν με καλούσαν να την ταυτίσω με μια γεύση. Και να φανταστεί κανείς ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχω αποκλείσει οικειοθελώς από το ημερήσιο διαιτολόγιο μου αυτό το τόσο λατρεμένο φαγητό. Κι όμως, αν σκεφτώ τα παιδικά μου χρόνια οι τηγανιτές πατάτες είχαν κυρίαρχο ρόλο στο πανόραμα των αγαπημένων μου γεύσεων. Τι ειρωνεία τώρα, θα σκεφτεί κανείς, μόλις αντικρίζω ένα πιάτο σερβιρισμένο με λαχταριστές χρυσαφένιες πατάτες για γαρνιτούρα, τις παραμερίζω επιδεικτικά με το πιρούνι μου και επικεντρώνομαι στο κυρίως θήραμα μου. Δεν γνωρίζω εάν αυτό σημειολογικά αναλύεται στο ότι πλέον έχει τελειώσει για εμένα η εποχή της παιδικής αθωότητας. Η εάν φοβάμαι ότι η γεύση τους δεν θα μου αποφέρει πλέον την ίδια ευχαρίστηση που μου έδινε τότε. Είναι περίεργο πάντως πως κάποιες συνήθειες κλείνονται στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων και θέλουμε να τις διατηρήσουμε εκεί για πάντα αναλλοίωτες και ανέγγιχτες μακριά από το ξεθώριασμα του χρόνου. Τι σημασία θα είχε άλλωστε για μένα πια η γεύση από τηγανιτές πατάτες χωρίς την αγαπημένη μου γιαγιά μου να μου φωνάζει από την κουζίνα φορώντας την καθιερωμένη καρό ποδιά. Ίσως η γεύση αυτή να μην ήταν πια η ίδια …