Μια όμορφη βόλτα

Γνωρίζοντας την ίδια μου την πόλη. Έτσι θα ονόμαζα τις βόλτες μου στην καρδιά της Αθήνας, που κάθε φορά με οδηγούν και σε νέες μικρές ανακαλύψεις. Είναι απίθανο αν σκεφτεί κανείς πως μπορεί να μετατρέψει ένα κοινό σαββατοκύριακο σε μια μικρή εμπειρία εξερεύνησης χωρίς να μετακινηθεί καν από τα όρια της πόλης. Μιας πόλης γεμάτης θησαυρούς, ψηφιδωτά ανθρώπων και εμπειριών. Μιας πόλης για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια.

Πάντα μου άρεσε να γράφω για την Αθήνα. Την αγαπώ και την πονώ μα πάνω από όλα τη ζω. Διαβάζω πολλά άρθρα τον τελευταίο καιρό για εκείνη μέσα στα πλαίσια μιας αστικής κουλτούρας που κυριαρχεί . Για να γράψω όμως για αυτή χρειάζομαι έμπνευση, μια έμπνευση που μπορεί να μου δώσει μόνο η ίδια μέσα από τον παλμό της ζωής της.

Ξεκινώντας για τη μεγάλη βόλτα χάνομαι μέσα στα στενά της Πλάκας. Ανεβαίνω στους Αέρηδες και διασχίζω δρόμους με αρχοντικά νεοκλασικά σπίτια. Δεν χορταίνει το μάτι τόση ομορφιά. Είμαι ήδη σε άλλη εποχή, στην ίδια πόλη όμως. Ανεβαίνω ακόμα πιο πάνω, αντικρίζω την πόλη από ψηλά και μου γελάει. Σκέφτομαι αν η γενιά μου θα δώσει πίσω τόση ομορφιά όση της χαρίζεται και χαμογελάω θλιμμένα. Βγαίνω στην παλιά αγορά και η Διονυσίου Αεροπαγίτου με περιμένει να την ανηφορίσω. Όχι σήμερα, έχει πολύ κόσμο και δεν μπορώ να τη μοιραστώ έτσι. Την ξεγελάω και στρίβω για να συναντήσω τον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Μέσα από δρόμους όμορφους και μελαγχολικούς και γειτονιές με άρωμα άλλης εποχής, πιάνω Πετράλωνα. Στο γωνιακό ταβερνάκι του Οικονόμου, κάτω από τη σκιά μια ελιάς απολαμβάνουμε σταθερές αξίες σε γεύση. ‘Όταν σουρουπώσει θα μαζευτούμε για ποτά στη Βραζιλιάνα πάνω στην πλατεία και θα γυρίσουμε πίσω χορτασμένοι από αληθινές στιγμές.