Γεύση από τηγανιτές πατάτες

Γεύση από φρέσκιες τηγανιτές πατάτες. Έτσι θα ονόμαζα την παιδική μου ηλικία αν με καλούσαν να την ταυτίσω με μια γεύση. Και να φανταστεί κανείς ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχω αποκλείσει οικειοθελώς από το ημερήσιο διαιτολόγιο μου αυτό το τόσο λατρεμένο φαγητό. Κι όμως, αν σκεφτώ τα παιδικά μου χρόνια οι τηγανιτές πατάτες είχαν κυρίαρχο ρόλο στο πανόραμα των αγαπημένων μου γεύσεων. Τι ειρωνεία τώρα, θα σκεφτεί κανείς, μόλις αντικρίζω ένα πιάτο σερβιρισμένο με λαχταριστές χρυσαφένιες πατάτες για γαρνιτούρα, τις παραμερίζω επιδεικτικά με το πιρούνι μου και επικεντρώνομαι στο κυρίως θήραμα μου. Δεν γνωρίζω εάν αυτό σημειολογικά αναλύεται στο ότι πλέον έχει τελειώσει για εμένα η εποχή της παιδικής αθωότητας. Η εάν φοβάμαι ότι η γεύση τους δεν θα μου αποφέρει πλέον την ίδια ευχαρίστηση που μου έδινε τότε. Είναι περίεργο πάντως πως κάποιες συνήθειες κλείνονται στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεων και θέλουμε να τις διατηρήσουμε εκεί για πάντα αναλλοίωτες και ανέγγιχτες μακριά από το ξεθώριασμα του χρόνου. Τι σημασία θα είχε άλλωστε για μένα πια η γεύση από τηγανιτές πατάτες χωρίς την αγαπημένη μου γιαγιά μου να μου φωνάζει από την κουζίνα φορώντας την καθιερωμένη καρό ποδιά. Ίσως η γεύση αυτή να μην ήταν πια η ίδια …