Πόσο minimal είμαστε τελικά?

Oσο πιο πετυχημένος είσαι ...τόσο πιο εύκολα μπορείς να εκφράζεις την άποψή σου. Τόσο πιο εκκεντρικός πρέπει να γίνεσαι ώστε να διαφοροποιηθείς από το πλήθος, να τραβήξεις την προσοχή των γύρω σου και να κάνεις τους μικρούς ασήμαντους να νιώσουν άπειροι και άσχετοι…άσχετοι από την ικανότητα να παράγουν σκέψεις που εντυπωσιάζουν. Όσο πιο μπερδεμένα τα λες τόσο πιο έξυπνος είσαι λέει.

Και βγαίνουν ολοι αυτοί που έχουν βήμα και αρχίζουν να πλάθουν τα κατασκευάσματα τους. Αυτό είναι minimal σου λέει ο άλλος, είναι ψαγμένο. Μα καλά δεν το σκέφτηκε κανείς πριν από μένα? Μπράβο μου έκανα τη διαφορά.

Νομίζω όμως ότι κάπου έχει μπερδευτεί το αυθεντικά minimal από αυτό που προσπαθεί να γίνει…το αυθεντικά πρωτότυπο από αυτό που προδίδει την προσπάθεια και την αγωνία του να ξεχωρίσει. Πόσο γελοίο μπορεί να γίνει αυτό που δεν βγαίνει αβίαστα από την ψυχή μας..αυτό που εξυπηρετεί σκοπούς και θέλει να αποκαλείται αποτέλεσμα δημιουργίας!

Δεν ήθελα να πω κάτι συγκεκριμένο με όλα αυτά...

Βασιλιάς από εφημεριδόχαρτο

Οι εφημερίδες όχι μόνουν ζουν και βασιλεύουν, αλλά πληθαίνουν κιόλας.

Μπορεί να είμαστε στην εποχή του webbing 2.0, μπορεί τα κανάλια να εκμπέμπουν δελτία ειδήσεων μιάμισης ώρας κάθε βράδυ και άλλες μικρότερες ενημερωτικές σφήνες κατά τη διάρκεια της ημέρας..όμως εμείς θέλουμε να το νιώθουμε το χαρτί. Να αφήνει το μελάνι το στίγμα του και να μαυρίζουν τα δαχτυλα..
Θέλουμε να ακούμε το θρόισμα των σελίδων από το ξεφύλλισμα.
Θέλουμε να τη διπλώνουμε και να την αφηνουμε στο τραπεζάκι του σαλονιού απέναντι από την τηλεόραση. Χαρτί διπλωμένο στα δύο- και τι χαρτί, εφημεριδόχαρτο, όχι σατινέ και ιλουστρασιόν!- αντίπαλο με τη μεγαλύτερη αγάπη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το λεγόμενο «χαζοκούτι»..που όμως δεν λείπει από κανένα σαλόνι και δεν κλείνει σχεδόν ποτέ παρα μόνο όταν κλείνουν τα φώτα και η πόλη κοιμάται.

Και είναι η αποψή μου ότι η γενιά μας, η γενιά των 80-90’s έχει αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο το μαγικό κόσμο της εφημερίδας. Μπορεί ο εφημεριδοπώλης να μην περιφέρεται πια αναμεσά μας..η εφημερίδα όμως είναι συνώνυμο του Κυριακάτικου πρωινού. Εγινε και free…εχει και δώρα. Το θέμα είναι όμως ότι όσα cd και αν τη συνοδεύουν παραμένει ο βασιλιάς από εφημεριδόχαρτο!

To καταραμένο κίτρινο χαρτάκι post it!

Είναι παντού…πάνω στο γραφείο, πάνω στο ψυγείο, στον καθρέφτη, μέσα στο filofax..υπενθυμίζει, σημειώνει, υποδεικνύει…

Έρχεται να σου θυμίσει εκείνα που παραλίγο να ξέχναγες…ποιος είπε όμως ότι τελικά ήθελες πραγματικά να το θυνηθείς. Μήπως η πληροφορία ήταν τελικά άχρηστη και ορθώς ο εγκεφαλός σου ήθελε να την αγνοήσει. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από πληροφορίες και δεδομένα..ας αφήσουμε τη μνήμη μας να επιλέξει εκείνα που θα συγκρατήσει. Εκείνα που πραγματικά περάσανε από το πρώτο φίλτρο και μπήκανε στον χώρο αποθήκευσης. Ας ακονίσουμε την μνημη μας χωρίς να την συνηθίζουμε σε έτοιμη τροφή

Αλήθεια, πόση χωρητικότητα σε ΜB έχει ο ανθρώπινος εγκέφαλος…επιδέχεται αναβάθμιση..μπορεί να συνδεθεί με εξωτερικό σκληρό

Ας σταματήσουμε όμως να τον τροφοδοτούμε με δισκέτες…

Κι αν όμως αργήσουμε στην παρουσίαση του brief στον επόμενο πελάτη, αν ξεχάσουμε να πάρουμε το παιδί από τo φροντηστήριο.

Αλήθεια τα post it βγαίνουν σε άλλο χρώμα??

Tέλος εποχής

Φεύγει η Τένια.

Η Τένια είναι η καλύτερη μου φίλη. Σπίτι πάνω κάτω. Ο τρίτος όροφος ανάμεσα μας μοναχα. Σε λίγες μέρες 3.000 χλμ ανάμεσα μας. Τόσο είναι από εδώ το Ντουμπάι. Διαφορά ώρας 2. Γνωρίζει άραγε σύνορα η φιλια?

Την Τένια νιώθω να την ξέρω από πάντα. Η τουλάχιστον από τότε που αρχισα να διαμορφώνω δυναμικά τα στοιχεία του χαρακτήρα που θα μείνουν πιστεύω για μια ζωή.

H Tένια είναι για μένα η Σκουφά, ο καφές στο da capo, τα ατέλειωτα ξενύχτια στην παραλιακή, τα πρώτα μπάνια στη Βουλιαγμένη, η bossa nostra, η Μυκονος, η υδρονέτα στην Υδρα, το Φιλιον, η Χάρητος, το Cavo, οι συζητησεις μας ,οι διαφωνίες μας, οι παρέες μας, η αλλαγή των εποχών μας...

Ξέρω ότι δεν θα χαθούμε, ξέρω ότι θα ξερει πάντα η μια τα νέα της άλλης. Αυτό που δεν ξέρω όμως είναι αν θα έρθουν ξανά οι στιγμες αυτες που ζήσαμε, που βγήκαν αβίαστα μεσα απο τα πιο ωραία, τα πιο αυθεντικά σκηνικά. Τα ταξίδια που κάναμα χέρι χέρι άλλοτε μακρινά και παράξενα βγαλμένα από μιαν άλλη ζωή άλλοτε τοσο κοντινά και γνώριμα όπως τα καφέ της Σκουφά.

Κλαίω όχι γιατί χάνω την Τένια..αυτο δεν θα συμβεί. Κλαίω όπως της είπα, γιατί έφτασε το Τελος μιας Εποχής. Τέλος εποχής λοιπόν για μας..τους μικρους ταξιδιώτες του κέντρου.Αρχή για άλλα μεγάλα ομορφα ταξίδια. Κοινό μυστικό για όλες μας όμως ότι έχουμε ζήσει..και θα συνεχίσουμε με τον δικό μας τρόπο.
Θα μου λείπεις πολύ