Βασιλιάς από εφημεριδόχαρτο

Οι εφημερίδες όχι μόνουν ζουν και βασιλεύουν, αλλά πληθαίνουν κιόλας.

Μπορεί να είμαστε στην εποχή του webbing 2.0, μπορεί τα κανάλια να εκμπέμπουν δελτία ειδήσεων μιάμισης ώρας κάθε βράδυ και άλλες μικρότερες ενημερωτικές σφήνες κατά τη διάρκεια της ημέρας..όμως εμείς θέλουμε να το νιώθουμε το χαρτί. Να αφήνει το μελάνι το στίγμα του και να μαυρίζουν τα δαχτυλα..
Θέλουμε να ακούμε το θρόισμα των σελίδων από το ξεφύλλισμα.
Θέλουμε να τη διπλώνουμε και να την αφηνουμε στο τραπεζάκι του σαλονιού απέναντι από την τηλεόραση. Χαρτί διπλωμένο στα δύο- και τι χαρτί, εφημεριδόχαρτο, όχι σατινέ και ιλουστρασιόν!- αντίπαλο με τη μεγαλύτερη αγάπη της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το λεγόμενο «χαζοκούτι»..που όμως δεν λείπει από κανένα σαλόνι και δεν κλείνει σχεδόν ποτέ παρα μόνο όταν κλείνουν τα φώτα και η πόλη κοιμάται.

Και είναι η αποψή μου ότι η γενιά μας, η γενιά των 80-90’s έχει αγκαλιάσει ακόμα περισσότερο το μαγικό κόσμο της εφημερίδας. Μπορεί ο εφημεριδοπώλης να μην περιφέρεται πια αναμεσά μας..η εφημερίδα όμως είναι συνώνυμο του Κυριακάτικου πρωινού. Εγινε και free…εχει και δώρα. Το θέμα είναι όμως ότι όσα cd και αν τη συνοδεύουν παραμένει ο βασιλιάς από εφημεριδόχαρτο!