Το θέμα είναι να λες στον εαυτό σου αυτά που δεν θέλει να ακούσει

Ξεκίνησα θέλοντας να γράψω για τα μπουζούκια, που πήγα την περασμένη εβδομάδα, μετά από αρκετό καιρό. Τελικά άλλαξα γνώμη...

...θα γράψω για αυτά που σκεφτόμαστε αλλά δεν εκφράζουμε...για αυτά που είναι στο μυαλό αλλα δεν μετασχηματίζονται σε λέξεις...σε ανθρώπινη φωνή. Δεν θα ήταν όμως πιο τίμιο και πιο αληθινό αν όλοι εκφράζαμε αυθόρμητα τις σκέψεις μας. Χωρίς τη λογοκρισία του μυαλού και τον στερεοτύπων που έχουμε θέσει ή πολύ χειρότερα μας έχουν επιβληθεί. Χωρίς το φόβο, χωρίς την κολακεία, χωρίς απώτερο σκοπό και χωρίς πλάγιες λεζάντες. Μιλάω για straight foraward επικοινωνία.

Οποιος μπορεί να πει "Ναι δεν σε γουστάρω" μαγκιά του.

Μήπως όμως αυτό θα ισοπέδωνε όλο το savoir vivre και όλη την αγγελικά πλασμένη bourjoix κατάσταση που ζούμε;

Σίγουρα δεν μιλάω για αναρχία, ούτε για προσβολή προσωπικότητας...μιλάω για αλήθεια..για αυθεντικότητα και ντομπροσύνη. Γιατί να προσποιηθείς; Ποιον φοβάσαι & ποιον έχεις ανάγκη;

Όμως το θέμα είναι πιο βαθύ. Νομίζω ξεκινά από αυτά που τελικά λέμε στον ιδιο μας τον εαυτό. Όταν ο εσωτερικός μας διάλογος είναι ψευτικός πως θα αντικρύσουμε τους γύρω μας με διάφανα μάτια;

p.s για την ιστορία, η Μαρινέλα παραμένει η μοναδική αρχόντισσα της πίστας, από αυτές που δύσκολα θα ξανασυναντήσει ξανά τουλάχιστον η δικιά μας γενιά