Στο είχα πει ότι θα γράψω για τα multiplex!

Ξεφυτρώνουν ένα ένα μέσα σε χρόνο dt, το ένα δίπλα από το άλλο, λες και έχουν μεταξύ τους μια σιωπηρή συμφωνια ghetto-ποίησης, μια άτυπη συμμαχία εξάπλωσης.
Μια συμμαχία με όραμα την μαζοποίηση.

Γιατί για μένα κινηματογραφός είναι

...να περιμένεις το δεύτερο κουδούνι για να ξαναρχίσει το έργο,
...να παίρνεις πρόγραμμα στο φουαγιέ
...να σχολιάζεις με τους φίλους τις εντυπώσεις στο ενδιάμεσο μαζί με τα νέα της εβδομάδας που δεν έχεις προλάβει να πεις απο το τηλέφωνο
...είναι η γρανίτα φράουλα
...είναι η τυρόπιτα στη Χαρητος
...είναι τα τραπεζάκια στη Δεξαμενή..
…είναι να καθεσαι όπου προλάβεις κι ας τύχει να κάτσεις σε μονή αν αργήσεις..

είναι όλα αυτά που θα θυμάμαι και θα με κάνουν να νιώθω σαν ήρωα από ταινία...

πόση ακόμα ευκολία θα αντέξουμε χωρίς να σβήσουμε τα σημαδια αυθεντικότητας που έχουν απομείνει στα απλά πράγματα της καθημερινότητας μας..

και λογικά αναρωτηθείς τελικά το έργο δεν παραμένει ίδιο;