Συνέβη κι ας μην το πιστεύεις

Το θέατρο είναι υποκειμενικό όπως και η αποδοχή και αντίληψη κάθε είδους θεαματος από τον καθένα μας. Για αυτό και ευδοκιμούν και τόσα διαφορετικά είδη και στυλ, ένα για καθε γουστο θα έλεγε κανείς.

Αν το γούστο μας συμπίπτει και αν θεωρήσουμε ότι πιστεύω ότι μπορώ να έχω μια αντικειμενική ματιά πάνω στην γενικότερες τάσεις και θέλοντας να πιστεύω ότι αντιλαμβάνομαι τα δρώμενα με τον σωστό τρόπο, τότε μπορώ να πω ότι αν κάτι μου άρεσε μπορεί να μην αρέσει στους άλλους ή οτι αν κάτι ειναι τόσο καλό και όχι τόσο εξειδικευμένο θα αρεσει σε όλους.

Πολύ γέλασα λοιπόν στο Μικρό Παλλάς με το έργο του Αθερίδη. Πολύ έξυπνες ατάκες, στον σφυγμό της εποχής. Κι οποιός πει ότι "ναι, αλλα μόνο έξυπνες ατάκες είχε" ποιος του είπε ότι ακουμε συχνά κάτι έξυπνο τον τελευταίο καιρό. Το καστ δενει πολύ καλά,μεταδίδοντας μια θετική αύρα στο κοινό.

Θα μπορούσα να γράψω αυτή την κριτική στο Αθηνόραμα αλλά μάλλον βρισκω αστεια την αντιπαράθεση των σχολίων που δημιουργείται και δεν διατίθεμαι να απαντήσω σε κάποιον που έχει διαφορετική άποψη, όχι γιατι είμαι αυθεντία άλλα γιατί αυτη έιναι η αποψη μου και δεν την έγρψα για να πείσω απλά για να τη μοιραστώ μαζί σας. Για οποιον θέλει να το ανακαλύψει η παράσταση είναι σε εξέλιξη..

Το θέμα είναι να λες στον εαυτό σου αυτά που δεν θέλει να ακούσει

Ξεκίνησα θέλοντας να γράψω για τα μπουζούκια, που πήγα την περασμένη εβδομάδα, μετά από αρκετό καιρό. Τελικά άλλαξα γνώμη...

...θα γράψω για αυτά που σκεφτόμαστε αλλά δεν εκφράζουμε...για αυτά που είναι στο μυαλό αλλα δεν μετασχηματίζονται σε λέξεις...σε ανθρώπινη φωνή. Δεν θα ήταν όμως πιο τίμιο και πιο αληθινό αν όλοι εκφράζαμε αυθόρμητα τις σκέψεις μας. Χωρίς τη λογοκρισία του μυαλού και τον στερεοτύπων που έχουμε θέσει ή πολύ χειρότερα μας έχουν επιβληθεί. Χωρίς το φόβο, χωρίς την κολακεία, χωρίς απώτερο σκοπό και χωρίς πλάγιες λεζάντες. Μιλάω για straight foraward επικοινωνία.

Οποιος μπορεί να πει "Ναι δεν σε γουστάρω" μαγκιά του.

Μήπως όμως αυτό θα ισοπέδωνε όλο το savoir vivre και όλη την αγγελικά πλασμένη bourjoix κατάσταση που ζούμε;

Σίγουρα δεν μιλάω για αναρχία, ούτε για προσβολή προσωπικότητας...μιλάω για αλήθεια..για αυθεντικότητα και ντομπροσύνη. Γιατί να προσποιηθείς; Ποιον φοβάσαι & ποιον έχεις ανάγκη;

Όμως το θέμα είναι πιο βαθύ. Νομίζω ξεκινά από αυτά που τελικά λέμε στον ιδιο μας τον εαυτό. Όταν ο εσωτερικός μας διάλογος είναι ψευτικός πως θα αντικρύσουμε τους γύρω μας με διάφανα μάτια;

p.s για την ιστορία, η Μαρινέλα παραμένει η μοναδική αρχόντισσα της πίστας, από αυτές που δύσκολα θα ξανασυναντήσει ξανά τουλάχιστον η δικιά μας γενιά