Περιμένοντας τις διακοπές

Κάποιες φορές η αναμονή γεννά τόση χαρά που μπορεί και να ξεπεράσει σε ένταση το βίωμα μιας κατάστασης. Δεν το βρίσκω ανησυχητικό αυτό. Είναι χαρακτηριτικό της ανθρώπινης φύσης.

Περιμένοντας ένα χαρμόσυνο γεγονός, μια ευχάριστη περίοδο, τη βελτίωση μιας κατάστασης, το τέλος μιας δυσάρεστης μπορεί να προξενηθούν τόσο θετικά συναισθήματα τα οποία μπορεί και τελικά να μειώσουν την χαρά που θα δημιουργηθεί με καθεαυτό το γεγονός. Περιμένοντας κάνεις όνειρα, σκέψεις, σχέδια. Αυτά μπορεί να επιβεβαιωθούν, να διαψευστούν ή ακόμα και να υπερπληρωθούν.

Η αναμονή των διακοπών όμως ποτέ δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει σε ευχαρίστηση τις ίδιες τις διακοπές. Ο ήχος της θάλασσας, τα τζιτζίκια, το άσπρα νησιώτικα σπιτάκια, το φρέσκο ψάρι, τον ήλιο που καίει, την αλμύρα.

Έμειναν 4 μέρες…..

Αγαπημένες ασχολίες & μέρη στο κέντρο της Αθήνας

Μου αρέσει να...

... τρώω στο Σκούφια στο Ρουφ και στο Φασόλι στα Εξάρχεια
... χαζεύω την Ακροπόλη από τη βεράντα μου
… να κοιτάζω από ψηλά τα φωτάκια της πόλης όταν κοιμάται
... χαλάρώνω στην πισίνα στο roof του Fresh στη Σοφοκλέους
... περπατάω στη Διονυσίου Αεροπαγίτου
... προσκυνάω τον επιτάφιο στο Μετόχι στην Πλάκα
... ακούω συναυλίες στο θέατρο του Λυκαβητού
... χαζεύω τους πλανόδιους και τα μικρομαγαζάκια στην Πλάκα
... ουζάκι στην πλατέια Αβυσηνίας
... καφές σο da capo τις Κυριακές το μεσημέρι
... να συναντιέμαι για μπύρες στο Tribeca
... ανακαλύπτω ξεχασμένες γωνιές πίσω από την Ακρόπολη
... ακούω Εν Λευκώ 22.00-24.00 τις καθημερινές
....αναπολώ το dolce και παλιές οικογενειακές στιγμές στο τωρινό Φιλιον
...να συνεχίζω να απολαμβάνω την σπιτική κουζίνα του Δημόκριτου
...να κάνω socializing στο Frame
… να διασχίζω τη λαική στην Ξενοκράτους
... να κατεβαίνω την Σκουφά μέχρι να γίνει Ναυαρίνου
... να πίνω τα πρώτα καλοκαιρινά ποτά στη Δελφών

Μικρές στιγμές στο κέντρο της πόλης με αγαπημένα μου πρόσωπα

Διακοπές στην Αίγινα

Μετά απο αλεπάλληλες άκαρπες προσπάθειες εντοπισμού δωματίου στα κοντινά και ιδιαιτέρως δημοφιλή νησιά τουΑργοσαρωνικού – Σπέτσες, Ύδρα & Τζια – οδηγηθήκαμε στο νησί της Αίγινας.

Πρέπει να σημειώσω ότι ξεκινάγαμε την εξόρμηση μας στο κοντινό νησί της Αθηνάς με πολύ χαμηλές προσδοκίες. Επιβιβαστήκαμε στην «Αρτμεμη» ανακουφισμένοι από το άγχος εύρεσης θέσεως για το όχημα μας – πρέπει εδώ να σημειώσω ότι οι ακτοπλοικές εταιρείες που διαθέτουν τα εισητήρια για την Αίγινα δεν κλείνουν θέσεις δια τηλεφώνου.

Η ώρα στο πλοίο περασε χωρίς καν να το καταλάβουμε. Πριν καλά καλά αποχαιρετήσουμε το λιμάνι του Πειραιά αρχίσαμε να διακρίνουμε από μακριά τις πρώτες εικόνες της Αίγινας.Μόλις φτάνεις στο λιμάνι του νησιού το μάτι πιάνεται από τα παλιά νεοκλασικά. Ευχάριστη έκπληξη πλαισιωμένη από φοινικόδεντρα. Η αίγλη του ΄50 & του ΄60 ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Μια πρώτη σκέψη δημιουργείται στο μυαλό μου.. Αίγινα η αδικημένη. Αφήνω τη σκέψη και προσπαθώ να συλλέξω κι άλλα στοιχεία για να την ενισχύσω. Δεν αργούν να έρθουν..

Ο ξενώνας μας ένα πέτρινο σπίτι με αντίκες και ζεστούς οικοδεσπότες. Σημάδια χλιδής δεν υπάρχουν, υπάρχει όμως μια διάχυτη αύρα αρχοντιάς τόσο στο νησί όσο και στους ανθρώπους του. Μικρά μαγαζάκια με αντικείμενα τέχνης, Λαογραφικό Μουσείο με ζωντανές εκθέσεις και δραστήριους ανθρώπους, η ψαραγορά με τα ουζάδικα.

Πήγαμε για μπάνιο στην «κοσμική» παραλία του νησιού, αγαπημένο αραξοβόλι για τα σκάφη του σαβατοκύριακου, δυνατή μουσική, άφθονα ποτά και μπάρμπεκιου και reserve ξαπλώστρες. Φάγαμε φρέσκο ψάρι στην Πέρδικα και ελληνικές γέυσεις στον Μπάμπη, μια μοντέρνα ταβέρνα που θα μπορούσες να συναντήσεις στο Γκάζι. Χαζέψαμε νεόδμητα συγκροτήματα με σπίτια από ξύλο και πέτρα στο χρώμα της ώχρας και της καννέλας με πισινές. Ονειρικά ησυχαστήρια σε απόσταση αναπνοής από το άγχος της Αθήνας.

Μικρή απόδραση από την πόλη για ένα δίημερο. Θα ξαναπάμε και αυτή τη φορά χωρίς να ψάξουμε προηγουμένως στα άλλα κοντινά νησιά.

Αίγινα η αδικημένη.