23 April 2007

Κι εγώ θέλω να γίνω manager

Μπορεί να μην ξοδεύτηκε ποτέ άλλοτε τόσος κόπος, χρόνος, χρήματα και φαιά ουσία για κάποιον άλλο τίτλο όσο για αυτόν. Απόφοιτοι αγγλικών και αμερικάνικων πανεπιστημίων, ιδιωτικών κολλεγίων, δημοσίων πανεπιστημίων κονταροχτυπιούνται στην αρένα του επιχειρηματικού κόσμου ώστε να αναγραφεί πάνω στην εταιρική τους κάρτα ο πολυπόθητος τίτλος του manager.

Product manager, brand manager, assistant manager, deputy manager, general manager…και πάει λέγοντας. Δεν έχει σημασία. Manager και ξερό ψωμί. Τελικά όμως τι ευθύνες εμπεριέχει η λέξη manager?

Πόσο τρομακτικό μου φάνηκε όταν έπεσε στα χέρια μου ένα βιογραφικό μιας κυρίας που επί 30 χρόνια κατείχε την θέση γραμματέως σε μια εμπορική αντιπροσωπεία και διαβάζοντας το βιογραφικό της είδα ότι εν ολίγης έκανε ότι ένας product manager, ένας υπεύθυνος δημοσιών σχέσεων, ένας υπεύθυνος διαφήμισης και ένας training manager κι όμως δεν της αποδόθηκε ποτέ κανένας από τους παραπάνω τίτλους.

Kι όμως από την εμπειρία μου έχω δει ότι οι τίτλοι αποδίδονται απλόχερα με αποτέλεσμα όλοι να είναι Head of something, ίσως μόνο και του ίδιου τους του εαυτού…what an irony.

Τελικά όμως τι ικανότητες πρέπει να έχει ένας σωστός manager?

Διορατικότητα, όραμα, ηγετική φυσιογνωμία. Πρέπει να αποτελεί έμπνευση για τους υφισταμένους του, να ενδιαφέρεται για την εξέλιξη των ανθρώπων που απαρτίζουν την ομάδα που ηγείται και να εργάζεται μεθοδικά προς την διαμόρφωση ενός υγιούς και δυναμικού οργανισμού.

11 April 2007

Ο Νέο-Ελληνας


Συχνάζει στα πιο in στέκια που εννοείται ότι έχουν τον τίτλο του prive club και δεν είναι προσβάσιμα και από τους κοινούς θνητούς αλλά λειτουργούν αυστηρώς με guest list. Αν μιλάμε και για εξωτερικό ακόμα καλύτερα τα πράγματα. Γιατί εκεί σίγουρα δεν είναι δυνατόν να συναντήσεις τον πρώην γείτονα που ξέρει ότι δεν έμενες πάντα ΒΠ και ότι σε φώναζαν «Μήτσο» πριν το γυρίσεις σε «Δημήτριος» και ότι έβγαινες με την Κούλα από το κομμωτήριο απέναντι πριν πιάσεις την δίμετρη που λατρεύει τα balenciaga.

To ντυσιμό του από την κορυφή ως τα νύχια φωνάζει «έχω λεφτα» ή ακόμα πιο σωστά «έβγαλα πολύ πρόσφατα πολλά λεφτά»! Μέχρι και οι κάλτσες του φέρουν λογότυπο κάποιας αποκλειστικής μάρκας που έχει κυκλοφορήσει σε περιορισμένα αντύπα.

Δεν καταδέχεται ούτε κατά διάνοια να λιαστεί σε παραλία που δεν αποκαλείται ναυτικός όμιλος και δεν εχει τουλάχιστον 30 ευρώ είσοδο. Ο Αστέρας είναι πλέον για τις Ρωσίδες.

Φυσικά και έχει ιδιαιτέρως απαιτητικό ουρανίσκο, διδακτορικό γευσυγνωσίας και γνώσεις οινοχόου. Εάν κάτι δεν του προσφερεται σε αρκετά τσιμπημένη τιμή (50 ευρώ το κουβέρ), δεν αναφέρεται στα must to be visited places στην vogue δεν τον αφορά.

Ξοδεύει ένα σεβαστό μέρος του μισθού του σε ρούχα, φαγητό και γενικά στο luxury market. Λατρεύει τα resort, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, τα jeep, τα εξωτικά νησιά, το χειμερινό σκι, τη fusion κουζίνα, τον personal trainer του, το feng sui, την ψυχολόγο και τη μανικιουρίστα του.

Οτιδήποτε έχει waiting list τον αφορά άμεσα, οτιδήποτε βγαίνει σε anniversary model υπάρχει μέσα στη ντουλάπα του. Εχει πάει τουλάχιστον μια φορά σε πασαρέλα, σε spa, σε μουσείο μοντέρνας τέχνης, σε καζίνο, σε chalet, στο ράλυ ακρόπολις, στην έκθεση executive cars, στο GB corner.

Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε κάποιον που να ταιριαζει στην παραπάνω περιγραφή γιατί θα μου πείτε ψέματα!

Σκέψεις ρομαντικές και ουτοπικές ίσως


Αριστοκρατικά καπετανόσπιτα, τοπίο αρμονικό, γαλήνη στο βλέμα και στην ψυχή.

Έτσι θα περιέγραφα το Γαλαξείδι με μια φράση.

Δεν χρειάζονται πολλά και πολύπλοκα για να δημιουτγηθεί η αρμονία. Ποτό πάνω στο κύμα, θαλασσινά μέσα από τον αφρό της θάλασσας, δροσερό αεράκι και μυρωδιά αλμύρας. Τόσο κοντά και τόσο μακριά από την Αθήνα. Μια πολιτεία κουκλίστικη που σε συνεπαίρνει με την απλότητα και την αρχοντιά που αναδύει συνάμα.

Και μετά περάσαμε από την κοσμική Αράχωβα…ω τι διαφορά!

Σειρές από πούλμαν, εμπορικές καφετέριες, ακόμη και exclusive μαγαζί με προϊόντα F1. Που σε ένα ορεινο χωριο της Ελλάδας. Τύφλα να εχει το Μονακό! Και σας μιλάει κάποιος που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης και του καταναλωτισμού. Αλλά μέχρι που? Μέχρι εκεί που δεν καταστρέφει ότι αυθεντικό μπορεί να εχει απομείνει όρθιο στις μέρες μας.

Σκέψεις ρομαντικές και ουτοπικές ίσως, σε μια Ελλάδα που ενώ είναι προικισμένη με τα καλύτερα επιμένει να πέφτει θύμα των περιστασιακών τάσεων.

04 April 2007

Young & Promising

Το είπε μια φίλη μου σήμερα, καθώς πίναμε ένα after office drink όπως συνηθίζεται να λέμε, σε ένα πολύ δημοφιλές στέκι του κέντρου και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα ατάκα. Ριχνοντας λοιπόν μια γρήγορη ματιά γύρω μου και καθώς η φίλη μου απαριθμούσε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στα νεα της εταιρικά καθήκοντα, δεν αργησα να καταλάβω τι εννοούσε.

Το μάτι μου έπεφτε όλο σε παρέες νέων, κοντά στην ηλικία μου, close to 30’s με corporate formal look. Ολοι ειχαν ενα κοινό σημείο στην γραμμή της καθημερινότητας τους. Μόλις είχαν τελειώσει τη δουλεια τους και ζουσαν το κύκνειο ασμα μιας αγχωτικής μέρας, σε ένα κοκτειλ προσπάθειας για επικοινωνία, μόδας και χαλάρωσης που μπορεί να σου προσφέρει ένα ποτο με φίλους.

Κι είμαστε οι περισσότεροι young & promising, με σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια, με master degree, με θέσεις (με μεγάλους σε μάκρος τίτλους που συνήθως εμπεριεχουν τη λεξη manager) σε πολυεθνικές εταιρείες («εργοστάσια»). Young & Promising λοιπον, για τι? Για την ελπίδα ενός καλύτερου επιπέδου ζωής, με μεγαλύτερη ισορροπία προσωπικών και επαγγελματικών καθηκόντων? Με καλυτερες οικονομικές απολαβες? Ναι αλλα πότε?

Ειμαστε σιγουρα η πιο ανταγωνιστική γενιά, μια γενιά όμως στην οποία οι ευκαιρίες δεν δινονται ευκολα. Μια γενια που πρεπει συνεχώς να αποδεικνύει, ακομα και σε αυτούς που δεν αξίζουν, ποια ειναι και τι μπορεί! Μια γενιά που το corporate attitude εχει γίνει η δεύτερη φύση της, η ίδια γενια που ανακαλυψε το lounging και τη house.

Τι υπάρχει αραγε εκεί εξω?

adopt your own virtual pet!