H τέλεια ζωή της

H Κάθι βούλιαξε με ανακούφιση μέσα στην δερμάτινη chesterfield πολυθρόνα της αφού είχε πρώτα σερβίρει στον εαυτό της ένα bourbon με δύο κομμάτια πάγο...πάντα δύο. Ήταν ότι χρειαζόταν μετά από μια κουραστική μέρα σαν τη σημερινή...έβλεπε τις σακούλες με τα ψώνια, ακουμπισμένες στο χωλ της εισόδου και δεν είχε καν όρεξη να δοκιμάσει τα καινούρια ρούχα που πήρε. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε να πάει πουθενά....ή για την ακρίβεια δεν την ενδιέφερε να πάει πουθενά.

Από τότε που έφυγε εκείνος, που ούτε το όνομα του δεν ήθελε να έρχεται στη σκέψη της, δεν είχε όρεξη για τίποτα. Ούτε το κους κους με τις αγαπημένες φίλες την γέμιζε, ούτε τα ψώνια, ούτε τα αποτελέσματα που θα έφερνε πάνω της το γυμναστήριο. Για την δουλειά ούτε λόγος. Εμφανιζόταν στο γραφείο και ήταν σαν να μην υπάρχει. Παγερή αδιαφορία για κάθε εξέλιξη και ίχνος δημιουργηκότητας σε κάθε της κίνηση. Όλα είχαν μπει σε αυτόματο πιλότο. Τα δείγματα με τα υφάσματα τη συλλοφή της επόμενης σεζόν του οίκου μπορούσαν να περιμένουν (εξάλλου υπάρχει χρόνος μέχρι το επόμενο καλοκαίρι..Νοέμβριος είναι μην τρελαθούμε κιόλας). Οι σκέψεις τις όμως δεν μπορούσαν να μπουν στην αναμονή..την προλάβαιναν και κατακυριέυαν κάθε κύτταρο της ύπαρξης της.

Που να είναι αυτός, πως βρήκε τη δύναμη να την αφήσει, αυτήν και την τέλεια ζωή τους. Αυτήν που όλοι κρέμμονταν από τα χείλη της, που θαύμαζαν κάθε της κίνηση, που τα τηλέφωνα δεν σταμάταγαν να χτυπούν από αυλοκόλακες που αναζητούσαν απλά την παρουσία της, να βρεθούν για λίγο στη σκια της λάμψης της.

Τελικά μήπως τα είχε βαρεθεί όλα αυτά αυτός; Μήπως η λάμψη της είχε ξεθωριάσει στα δικά του μάτια;

Από την άλλη θα μπορούσε απλά να πει στον εαυτό της ότι αυτός ήταν ένας παλιοεγωιστής που δεν άντεχε να βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, δεν άντεχε να την ακολουθεί σε όλα αυτά τα κοσμικά πάρτι του κόσμου της μόδας που τον έσερνε μετά από χιλιάδες παρακαλητά. Και πως τώρα θα μπορούσε να βρει το καινούριο της θύμα, αφού αυτός ο αχάριστος δεν εκτίμησε το καλό που του είχε κάνει, πως αν είχε εκμεταλλευτεί τις γνωριμίες τις θα μπορούσε να ξεφύγει από την καριέρα του άγνωστου συγγραφέα και να γράφει σε ένα απο αυτά τα life & style περιοδικά που τόσο πολύ της άρεσαν κι αυτηνής. Ας της έκανε τελοσπάντων και ένα χατίρι... και ήταν σίγουρη ότι θα του έβγαινε σε καλό. Αυτά του έλεγε.

Τόσες άχρηστες σελίδες δακτυλογραφούσε στο laptop του για “το Έργο του” έτσι είχε βαφτίσει το βιβλίο που περίμενε να εκδώσει. Δεν μπορούσε λοιπόν να γράψει ένα αρθράκι για τον λαμπερό κόσμο της; Αυτά δεν του τα έλεγε, αυτά τα σκεφτόταν...Κι αν πάλι της είχε κάνει χάρη που εξαφανιστήκε, που γλύτωσε από αυτόν τον άχρηστο, τότε γιατί την πείραζε τόσο; Γιατί της έλειπαν οι πεταμένες εφημερίδες στο πάτωμα, οι τσιρίδες της να μαζέψει τα ρούχα του πάνω από το ποδήλατο γυμναστικής της, το φωτάκι που άναβε μέσα στη νύχτα γιατί του είχε έρθει μια έμπνευση;

Μήπως τελικά τον είχε κάνει κομμάτι της και ήταν αυτός που έφερνε την ισορροπία σε κάθετι που απάρτιζε την τέλεια ζωή της;

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα, ρούφιξε και την τελευταία γουλιά από το ποτό της και κατευθύνθηκε προς τις σακούλες με τα ψώνια. Ένιωθε μια απίστευτη όρεξη, ένα ακατανίκητο κίνιτρο την πλημμύριζε. Διάλεξε ένα βαθύ κόκκινο φόρεμα, για το οποίο είχε δώσει μια περιουσία αλλά άξιζε σίγουρα- την έκανε να νιώθει το λιγότερο θεά όταν κοίταζε τον καθρέυτη- και πιστέψτε με αυτό το συναίσθημα είχε ανεκτίμητη αξία για αυτήν. Έτρεξε στην ντουλάπα και έβγαλε τις γόβες που της είχε κάνει δώρο εκείνος και ήξερε πόσο του άρεσε να την βλέπει να τις φοράει. Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέυτη και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Ήταν αποφασισμένη, θα πήγαινε να τον βρει..δεν ήξερε που να ψάξει αλλά ήταν σίγουρη ότι θα τον βρει. Αν αυτό χρειαζόταν να κάνει για να βρει πάλι την τέλεια ζωή της αυτό θα έκανε. Και δεν είχε συνηθίσει την αποτυχία...

Ένας φίλος

Φαντάζεσαι να είχες ένα φίλο..τόσο δικό σου που κανένας να μην γνώριζε την ύπαρξη του...έτσι και η Ελένη είχε τον δικό της προσωπικό, μοναδικό, καταδικό της φίλο. Έναν φίλο που ήταν όπως ακριβώς ήθελε εκείνη. Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της βρε παιδί μου. Με χιούμορ, με προσεγμένη εμφάνιση-όχι τίποτα το υπερβολικο βέβαια-δεν θα ήθελε κάποιον που να τραβάει τα βλέμματα.. Ο φίλος έπρεπε να βρίσκεται πάντα στη σκιά της και να αποζητά την παρέα της. Δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει, να προσποιηθεί, να ικετέψει. Ο φίλος ήταν πάντα εκεί και ξεστόμιζε τα λόγια που ήθελε να ακούσει.

Δεν το είχε πει σε κανέναν, αλλά αυτός ο γνωστός άγνωστος την ακολουθούσε παντού και ήταν πάντα σε ετοιμότητα να μοιραστεί μαζί της ανόμολογητες σκέψεις, να αναλάβει ευθύνες που αυτή ήθελε να αποποιηθεί...

Τον φίλο τον λέγανε Αχιλλέα, ωραίο όνομα, μεγαλοπρεπές, σαν αυτά που ταιριάζουν στους ήρωες. Ένας ήρωας που είχε ξεπηδήσει από την Τροία και βρέθηκε στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια της Αθήνας. Ένας φύλακας άγγελος για την Ελένη που τη συνόδευε στις βόλτες γύρω από το Θησείο, που χάζευε μαζί του τα προσεχώς στα θερινά σινεμά και του μίλαγε ώρες για το καινούριο χτένισμα που σκόπευε να κάνει και πόσο πολύ θα της πήγαινε. Άλλος άνθρωπος θα γινόταν το Λενιώ.

Ένας ήρωας που μέσα από έναν φανταστικό Δούρειο ίππο είχε εισβάλλει στην ζωή της Ελένης. Στην απλή και συνηθισμένη ζωή της. Ένας ήρωας..Ω! Τι τιμή!Είχε όμως εισβάλλει στη ζωή της ή τελικά του είχε ανοίξει εκείνη μια μικρή κερκόπορτα με την θελησή της...ούτε η ίδια δεν ήξερε να δώσει μιαν απάντηση. Μίλαγε για αυτόν σε άλλους με θαυμασμό. Ο Αχιλλέας αυτό, ο Αχιλλέας το άλλο. Μέχρι που μια μέρα άκουσε την φωνή της να μιλάει στον αέρα....και τότε όλα έσκασαν σαν μια φούσκα...τσαφ